Katecheta 2/2002

  Ludzie na całym świecie od wieków oczekiwali i nadal oczekują znaków Bożej obecności, nadzwyczajnej cudownej pomocy, odpowiedzi na egzystencjalne problemy. Pozostawiając na boku inne zjawiska o charakterze nadzwyczajnym i ponadnaturalnym, często zatrzymujemy się na tzw. objawieniach prywatnych. Objawienia te należy odróżnić od objawień publicznych, które zakończyły się wraz ze śmiercią ostatniego z apostołów. Kościół zachowuje w tej materii wielką ostrożność. Wynika ona z faktu, iż w czasach nam współczesnych mnożą się rozmaite, rzekome objawienia, które w jakiś sposób narażają prawdziwą religię na śmieszność i kompromitację. Dlatego Kościół broni jej przed irracjonalizmem i naiwnością. Karl Rahner twierdzi, że teologowie są zobowiązani do gruntownego badania objawień prywatnych w zakresie wszystkich okoliczności i treści w nich zwiastowanych, nawet wtedy, gdy brak jest oficjalnej aprobaty Urzędu Nauczycielskiego Kościoła.