Katecheta 4/2004

Wychowanie człowieka słusznie bywa nazy­wane sztuką, gdyż rzeczywiście wymaga ge­niuszu pedagogicznego. Wychowanie to prze­cież podejmowanie mądrych i cierpliwych działań, dzięki którym z nieświadomego siebie i bezradnego dziecka, które kieruje się jedynie odruchami i doraźną przyjemnością, może wy­rosnąć ktoś, kto potrafi myśleć i kochać. W tak rozumianym procesie wychowania decydującą rolę odgrywają oczywiście osoby, a nie progra­my czy podręczniki. Wychowanie dokonuje się głównie poprzez spotkanie wychowawcy z wy­chowankiem. W ramach spotkań wychowaw­czych pedagog nie musi jednak nieustannie koncentrować się na relacji z wychowankiem. Może i powinien opowiadać o spotkaniach in­nych osób, zwłaszcza o spotkaniach niezwykłych pod względem treści i przeżyć, dzięki któ­rym osoby te zrozumiały coś istotnego i pozy­tywnego z tajemnicy człowieka oraz odkryły ja­kieś ważne kryteria ludzkiego rozwoju.