Katecheta 2/2006

  O to, co najcenniejsze i najważniejsze w życiu ludzkim, człowiek musi walczyć. W tym celu przekracza samego siebie, podejmuje wysiłek i godzi się na trud i zmęczenie. Jeśli jednak walczy o coś, co jest dla niego naprawdę ważne, jeśli zabiega o kogoś, kogo kocha, nie czuje się utrudzony czy przygnieciony ciężarem zmagań, które podejmuje niejako bezwiednie. Wartość celu, ukochanie osoby, dla której podejmuje się wysiłek, sprawiają, że trud staje się błogosławiony, a ciężar - lekki.
    Duchowa walka o wiarę, o wierność Jezusowi nie jest zarezerwowana dla niektórych. Jest doświadczeniem każdego, kto stara się odpowiedzieć na łaskę wiary. Ta walka to najważniejsza sprawa życia, to zmaganie się o zbawienie swoje i innych. Dzieci i młodzież nie są od tego wolne. Warto więc uczyć i pokazywać, na czym polega walka duchowa i jakich środków należy używać, aby w tej walce - z pomocą Bożej łaski - odnieść zwycięstwo. Taka nauka jest tym bardziej istotna w sytuacjach, kiedy w wychowaniu dzieci mamy coraz częściej do czynienia z zasadą: "mnie się należy" i chronieniem młodych przed wysiłkiem czy koniecznością podejmowania trudów i wyrzeczeń. Nawiązanie do legendy o św. Jerzym, a potem do obrazu rycerza ukazuje walkę z pokusą jako wysiłek podejmowany przez tych, którzy są odważni i bohaterscy. Każdy młody człowiek nosi w sobie pragnienie stawania się kimś wyjątkowym i ważnym. Warto to pragnienie obudzić z uśpienia i odpowiednio ukierunkować.