Katecheta 3/2006

Stacja II - Dźwiganie krzyża
    To tylko kawałek drewna - mówią niektórzy. To znak hańby - wołają inni. A Ty obejmujesz krzyż jak największy skarb. Całujesz jak narzeczoną. Przygarniasz do serca i obmywasz łzami. W tym znaku przygarniasz mnie i mój grzech. Tylko Ty znasz moje prawdziwe oblicze i szpanerską grę. Znasz moje maski, zmieniane w zależności od sytuacji i spotkanych ludzi. Wiesz, jak staram się być kimś, zawsze na wierzchu, zwykle kosztem innych. Poznałeś wszystkie moje podchody, by zło usprawiedliwić pozornym dobrem, a mimo to nie odrzuciłeś mnie, ukochałeś bezwarunkowo. Objąłeś mnie jak krzyż w drodze na Golgotę.
    Poniosłeś na swoich barkach moje słabości i skłonność do grzechu. Wziąłeś na siebie moje upadki, niewiarę i krzyk beznadziei. Dziś staję przed Tobą ja - ubogi w duchu, bo spragniony prawdy, miłości i dobra. Błądziłem i innych w błąd wprowadzałem, szukałem, a Ty mnie znalazłeś. Dzisiaj odkupiony aktem Twojej zgody na krzyż mego życia, chcę głosić światu, że jesteś Królem ubogich, sukcesem nieudaczników, siłą słabych i świętością grzeszników. Pozwól, że teraz ja przygarnę Ciebie do serca - odpocznij we mnie.