Katecheta 3/2006

Pismo Katecheta, opatrzone dziś podtytułem Miesięcznik poświęcony katechezie, wychowaniu religijnemu i nowej ewangelizacji, ukazuje się od jesieni 1957 r. Jego pierwszy numer, datowany na wrzesień - październik 1957, a wydawany jako Dwumiesięcznik poświęcony zagadnieniom nauczania religii, otwiera list arcybiskupa Antoniego Baraniaka z 22 X 1957. W liście tym wyrażono życzenie, określające cel nowego periodyku: Oby Katecheta nie zawiódł pokładanych w nim nadziei. Oby trafił do rąk każdego nauczyciela religii, do wszystkich kapłanów i katechetów. Niech się stanie dla nich jak najbardziej skuteczną pomocą w głoszeniu Radosnej Nowiny dzieciom i młodzieży oraz przewodnikiem w urabianiu ich serc według Boskiego wzoru[1]. Jednym z wymiarów działalności katechetycznej, wymagającym kompetentnego wsparcia, jest wybór stosownego języka. Problem ten dostrzeżono już w pierwszym numerze, publikując w dziale Wskazania dydaktyczne obszerny, 10-stronicowy artykuł Barbary Jabłońskiej O języku katechetycznym[2]. Tekst ów, rozpoczęty od konstatacji: praca nad znalezieniem właściwego języka katechetycznego jest pracą trudną, w której uczący zdany jest w znacznej mierze na własne siły, sygnalizuje podstawowe błędy, jakie grożą niewystarczająco świadomemu katechecie (obcość, nierealność, patos, sztuczność języka, którym mówi się o sprawach Bożych), formułuje również postulaty (zrozumiałość, wyrazistość, jasność, oszczędność, obrazowość słowa, język wzajemnego szacunku). Uwzględnienie problematyki językowej już u początków wydawania Katechety zachęca do tego, by sprawdzić, czy i w jakim zakresie zagadnienia związane z językiem katechezy były obecne na łamach 48 roczników pisma, czyli od 1957 do końca 2004 r. Celem niniejszego artykułu jest zatem przedstawienie refleksji nad językiem, wydobytych z Katechety i ujętych w kręgi tematyczne, a także - próba wskazania ewentualnych potrzeb i niedostatków[3]. Uprzedzając fakty, dodajmy, że znakomita większość uwag metajęzykowych dotyczy różnie pojmowanej zrozumiałości i sprowadza się zwykle do warstwy leksykalnej.