Katecheta 11/2008

Istnieje coś takiego jak banalność śmierci. Wynika ona z jej powszechności. Z tego, że zdarza się nieustannie. Śmierć jest przecież faktem codziennym. Ludzie umierali, umierają i będą umierać. Nie należy się w tej kwestii spodziewać zmian. W śmierci jest pewność zdarzania się, pewność tego, że przyjdzie na pewno, pojawi się pewnego dnia. Ale banał niespodziewanie zmienia się w dramat i tragedię. To prawda, że umierają zawsze inni. Prawdą jest także to, że śmierć, a właściwie umieranie – jeśli można tak powiedzieć - koniuguje się niejako od końca. Najpierw umiera jakiś on, ona, ono, potem jakiś ty, a dopiero na końcu umieram ja.