Jan Paweł II i Benedykt XVI w poszukiwaniu podstaw pedagogii nadziei - część II
Autor: ks. Mariusz Sztaba
Artykuł archiwalny
Nadzieja jest naturalnym wewnętrznym imperatywem ludzkiej psychiki, który nieustannie kieruje ku przyszłości w pragnieniu zrealizowania swoich dobrych zamiarów. Człowiek nosi w sobie ten podstawowy głód, który nie daje mu spokoju, dopóki nie zapełni swego życia jakimś planem, wizją przyszłości, dopóki nie znajdzie pomocy, pewnego oparcia, by spełnić zamierzenia. Człowiek uczy się nadziei najpierw w zetknięciu ze światem wartości innych ludzi. Nadzieja w swoim pierwotnym kształcie jest dzieckiem kultury, w której się bytuje. Jest to relacja zwrotna. Nadzieja jest dzieckiem kultury danego czasu, ale i ona w sposób istotny kreuje tę kulturę!