Katecheta 7/2011

Z dydaktycznego punktu widzenia przygotowanie lekcji języka polskiego poświęconych analizie Księgi Hioba wcale nie jest zadaniem łatwym. Tekst ten często czyta się jako swoisty moralitet – główny bohater daje przykład, jak należy znosić cierpienie. Akcentuje się przy okazji jego niezłomną wiarę w Boga i niewiarygodną wręcz pokorę. Można jednak mieć wątpliwości, czy taka wykładnia sensów pozwala na wprowadzenie młodych ludzi w obszar tak trudnych egzystencjalnie zagadnień jak cierpienie i wiara w Boga. Jest to bowiem wykładnia uproszczona, podporządkowana udowodnieniu z góry przyjętej tezy, eksponującej parenetyczny wymiar analizowanego tekstu. A przecież Księga Hioba zawiera wiele dramatycznych pytań stawianych Bogu. Opisuje wątpliwości człowieka dotkniętego cierpieniem, znaleźć w niej można – oprócz aktu wiary – także oskarżenie, żal, zniechęcenie. Hiob nie jest głupcem, który w milczeniu i pokorze przyjmuje z rąk Boga niezawinione cierpienie, w dowód wdzięczności głosząc chwałę i mądrość Stwórcy. Takie „moralizatorskie” odczytanie biblijnej opowieści nie tylko buduje egzystencjalną przepaść między analizowaną postawą a światoodczuciem młodych ludzi, ale też fałszuje sensy wpisane w tę opowieść.