Syndrom przewlekłego zmęczenia u dzieci i młodzieży
Autor: ks. Marcin Kłosowski
Syndrom przewlekłego zmęczenia to nie lenistwo czy niechęć do aktywności – to choroba, której rozpoznanie i terapia wciąż sprawiają lekarzom duże trudności. Postawienie właściwej diagnozy wiąże się z szeregiem badań, a leczenie wymaga współpracy wielu specjalistów z różnych dziedzin.
Zmęczenie jest jednym z tych zjawisk psychicznych, które jest wspólne wielu ludziom. Zarówno osoby dorosłe, jak i dzieci, poznają granice swoich możliwości, napotykając poczucie przeciążenia w wyniku podjętego wysiłku fizycznego lub psychicznego. Równie wyczerpująca może być zabawa, jak i praca. Znużenia doświadcza nie tylko nasza psychika, ale także nasz organizm. Z fizjologicznego punktu widzenia, zmęczenie to „tymczasowe ograniczenie reakcji organu lub części na bodziec, wynikające z nadaktywności”
[1]. Zmęczenie jest więc naturalnym elementem naszego psychiczno-biologicznego funkcjonowania i może pełnić istotną rolę w modyfikacji naszego zachowania, ostrzegając przed nadmiernym przeciążeniem naszych sił. Zdarza się jednak, że zmęczenie trwa zbyt długo i staje się problemem podstawowym. Mówimy wtedy o syndromie chronicznego (przewlekłego) zmęczenia.