Katecheta 4/2016

Entuzjazm jest jak magnes. Jest zaraźliwy, wciągający i przyciągający. Każdy lubi ludzi entuzjastycznie nastawionych. I nie chodzi o hurraoptymizm, ale o ciągły uśmiech i energię.   Przed dziesiątą rocznicą poświęcenia kościoła grupa parafian omawiała plan uroczystości, w których miał wziąć udział biskup i wielu zaproszonych gości. Rozmowa stopniowo schodziła w kierunku wspominków, ponieważ w gronie przygotowujących obchody znalazło się wielu mieszkańców, którzy w tworzeniu nowej parafii i budowie nowej świątyni brali udział od samego początku. „A pamięta ksiądz, z jakim zapałem i z jaką radością traktowaliśmy wtedy każdy centymetr wykopanych fundamentów, każdą przeniesioną deskę i każdą chwilę modlitwy? Wtedy to był entuzjazm. To jest coś, co już nigdy nie wróci. Teraz będziemy już tylko obchodzić kolejne rocznice, dbać, żeby wszystko było, jak należy, umacniać tradycję, konserwować i naprawiać zarówno mury, jak i relacje między nami i Bogiem. Szkoda, że takie entuzjastyczne nastawienie do życia, do wiary, mija. Jak się osiąga cel, człowiek traci coś ważnego, wchodzi w rutynę, przychodzi zmęczenie i znużenie”